OPINIE: We moeten radicaliseren, dringend!

“Het racisme is mainstream, ja. Het is overal aanwezig. Integratie is assimilatie geworden.” Zo uitte Bert Anciaux afgelopen weekend in De Zondag zijn ongenoegen over de Vlaamse aanpak van de asielzoekers. De uitspraak schoot in het verkeerde keelgat bij Dave Van Oosterwyck (N-VA).

Enige tijd terug vergeleek senator Bert Anciaux de denkbeelden van de modale Vlaming met die van het Apartheidsregime in Zuid-Afrika destijds. Met andere woorden, veel racistischer dan de Vlaming maken ze ze vandaag niet meer. Nu wrijft hij het er nog eens in door te stellen dat “racisme mainstream” is bij ons en dat we “toch allemaal onze godsdienstoorlogen gekend hebben”.

Beschaving

De enkele haren die ik nog heb, rijzen dan ten berge. Dat het draagvlak voor meer immigratie er niet is, heeft wel wat andere redenen dan onze “volksaard” en die oorlogen,… die hebben we gehad. Dat klopt. In naam van God en gebod hebben we elkaar de hersens ingeslagen. Maar dat is eeuwen geleden. Met sindsdien een periode van verlichting en Renaissance. Een moeilijke periode waarbij vrouwen, minderheden, ongelovigen, arbeiders, holebi’s, enzovoort vaak verregaande offers hebben gebracht. Tot hun eigen leven toe. Offers voor vrijheid, gelijkheid en vrijheid van meningsuiting. Ik hoop dat ik dat beschaving mag noemen.

Om die beschaving een klein beetje in stand te houden moeten we écht af van het soort politieke correctheid en cultuurrelativisme à la Anciaux. Die houding plaatst ons keer op keer in de hoek waar de klappen vallen. Met uitspraken als deze vervallen we telkens weer in een “Ah, het valt dus allemaal wel mee”. Tenminste, tot er een twin tower instort, het vrije woord wordt gekeeld of er een massamoord gebeurt in het hart van onze beschaving. Dan zijn we even wakker en verontwaardigd, dan staan we heel even wél op de barricade, dan kennen we een terechte opflakkering van radicalisering.

Op scherp

Radicalisering van onze verlichtingswaarden, radicalisering van het vrije woord, van gelijkheid, vrijheid en democratie. Onze waarden worden bedreigd en we stellen ze op scherp. Even maar… Want steeds weer zijn er gouden Bertjes die ons doen wankelen. Jammer genoeg. We moeten een niet onderhandelbare waardesokkel koesteren. Er is geen integratie zonder assimilatie van onze verlichting. Wie zich daar niet in kan vinden moet oprotten. Dat zeg ik. Maar dat zegt ook Aboutaleb, de burgemeester van Rotterdam.

Na Keulen moeten we dus dringend radicaliseren. We zijn in slaap gewiegd door een politiek correct establishment. Terwijl ik het schrijf wéét ik dat er classico’s zullen opstaan om te zeggen dat ik polariseer. Maar wat is er beter dan polariseren in naam van het vrije woord? Is er een scherper standpunt denkbaar? Ik moet, wil en kan zeggen wat ik wil. Hier en nu, als deel van onze Vlaamse klei.

Gezond evenwicht

Want het is zonneklaar. There’s something rotten in the states of Europe. En het beroert ons allemaal. Vlaanderen is een verstedelijkt lappendeken en een gemeente als mijn eigen Sint-Katelijne-Waver kan moeilijk doen alsof Mechelen, Antwerpen en Brussel achter berg en dal liggen.

De vluchtelingenstroom richt zich naar onze centrumsteden, maar daar ligt een verzadigingspunt. Een grens die ons maatschappelijk absorptievermogen ver te boven gaat. De clash is groot. Hij is religieus, mannelijk - tachtig procent van de instroom is mannelijk - en cultureel.

We moeten een gezond evenwicht vinden tussen onze godverdomde humanitaire plicht, het opvangen van mensen op de vlucht voor barbarij enerzijds en het handhaven van de waarden waar we zo hard voor gevochten hebben en - jammer genoeg - de strijd tegen de politieke correctheid die ons keer op keer weer in slaap wiegt, anderzijds.

Niet makkelijk

Het is oprecht jammer dat in die maatschappelijke strijd de medestanders van de onverdraagzaamheid uit de eigen Vlaamse beweging zijn opgetrokken. Want het zijn net de waarden van die beweging die we moeten cultiveren en als onvoorwaardelijke ondergrens moeten meegeven aan eenieder die zich hier wil vestigen.

Dat is niet makkelijk. Maar dat zijn maatschappelijke vraagstukken nooit. Dus in naam van onze eigen vrijheid: ontwaakt!

Dave Van Oosterwyck